#دسر_طالبی
بارسپی پاپیون درست کردم خیلی خوشمزه بودمادوست داشتیم 👌🏻😍😋بازم بستگی به ذائقه ی افرادداره

خودم را حذف کرده‌ام از گذشته، از تجربه‌های تلخ و شیرینی که داشتم، اما از گذشته‌ام پشیمان نیستم، تجربه‌ها، حتی تلخ‌ترینشان، سنگ بنایی بوده‌اند برای ساختن منی که امروز هستم.
خودم را حذف کرده‌ام از زندگی خیلی‌ها، از ارتباطات خوب یا بدی که داشته‌ام، اما از هیچ رابطه‌ی تمام شده‌ای پشیمان نیستم، آدم‌ها حتی بدترینشان، تلنگری بوده‌اند برای ساختن هویتی که امروز دارم.
خودم را حذف کرده‌ام از خودم، از خودی که قبلاً بودم، اما از کسی که پیش از این بوده‌ام -خوب یابد- پشیمان نیستم، همانطور که اقتضای طبیعت پروانه است که مدتی کرم باشد، مدتی در پیله و در نهایت تبدیل شود به پروانه -پروانه‌ای درنهایت غرور و لطافت و زیبایی- ، آدمی هم در نهایت کمال متولد نمی‌شود و لازم است به اقتضای شرایط، ذره ذره حالات و روحیات و اتفاقات را تجربه کند تا تبدیل به کسی شود که باید باشد، کسی که امروز هست یا کسی که بعد از این خواهد بود.

ما انسان‌ها عادت کرده‌ایم گذشته‌هامان را انکار کنیم، بی‌آنکه بپذیریم همه‌مان مدیون روزهای تلخ یا شیرین و اتفاقات خوب یا بدی هستیم که در گذشته رخ داده‌اند.
من هنوز هم خودم را مدیون تمام اشتباهات و ضعف‌های خودم می‌دانم، چون اگر آن‌ها نبودند، هرگز تصمیم نمی‌گرفتم آدم بهتری باشم.

در گوشه‌ای از ذهن همه‌ی ما ضعیف‌ترین حالت ممکن وجودمان ایستاده تا هربار نگاهش کنیم، تلنگری بخوریم و قول بدهیم بازهم بهتر از اینی باشیم که هستیم و تمام دردها و ضعف‌های گذشته‌مان را جبران کنیم. ما نیاز داریم از پایین‌ترین پله آغاز کنیم، ذره ذره پیش برویم تا به جایی برسیم که احساس کمال‌گرایی‌مان را نسبتا ارضا کنیم.

از هیچ اتفاقی در زندگی‌ات ناامید نباش، بالاخره روزی ضرورتش را درک خواهی کرد.
همه‌ی ما نیاز داشتیم قبلاً همانی باشیم که بوده‌ایم، تا حالا همینی باشیم که هستیم.
همانطور که امروز همینیم تا فردا همان باشیم...
مدام در حال تغییر و دگرگونی،
مدام در حال انکار روزهایی که گذشت،
مدام در حال تکامل...
آدمی شباهت عجیبی به پروانه دارد.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌